Ne güzel şey hatırlamak seni
bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin
ve saçlarında
vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının...
içimde ikinci bir insan gibidir
seni sevmek saadeti....

parmaklarının ucunda kalan kokusu sardunya yaprağının,
güneşlı bir rahatlık
ve etin daveti;
kıpkızıl çiçeklere bölünmüş
sıcak
koyu bir karanlık....

Ne güzel şey hatırlamak seni
yazmak sana dair
hapiste sırt üstü yatıp seni düşünmek
filanca gün filanca yerde söz
kendisi değil edasındaki dünya....

Ne güzel şey hatırlamak seni
sana tahtadan birşeyler oymalıyım yine
bir çekmece bir yüzük
ve üç metre kadar ince ipekli dokumalıyım
ve hemen fırlayarak yerimden
penceremde demirlere yapışarak
hürriyetin süt beyaz maviliğine
SANA YAZDIKLARIMI BAĞIRA BAĞIRA OKUMALIYIM...
ne guzel sey hatırlamak senı
ölüm ve zafer haberleri içinden
hapiste
ve yaşım kırkı geçmış iken....
.

Nazım Hikmet Ran